συμφήτωρ

-ορος, ὁ, Α

(κατά τον Ησύχ.) «μάντις, μάρτυς».

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + -φήτωρ (< θ. φη- τού φημί + επίθημα -τωρ, πρβλ. λέκ-τωρ), πρβλ. προ-φήτωρ, ὑπο-φήτωρ].